سَلوی

«سَلوی»؛ روایت یک مهاجرت اجباری، از عراق تا ایران، خاطرات شفاهی سلوی فلسفی؛ مربی پرورشی دهه شصت

تاریخ همیشه در صفحات خود خاطرات و رویدادهایی دارد که عموماً جذاب و خواندنی‌اند. اگر این خاطرات مربوط به سال‌هایی باشد که از آن خیلی دور نشده‌ایم، به جذابیتشان اضافه می‌شود. دهۀ شصت و سال‌های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، در دل خود نهادهایی را پرورش داد که علاوه بر نو بودن، دستاوردهای کم‌نظیری در حوزه‌های مختلف برای کشور و انقلاب داشت؛ نهادهایی که برای سال‌های سال می‌توانستند مفید و اثرگذار باشند، اما بر اثر سیاست‌ها و تصمیم‌های اشتباه، در پیچ‌و‌خم سال‌های دهۀ هفتاد گم شدند. یکی از آن‌ها «نهاد‌ امور تربیتی» است؛ نهادی فرهنگی و تربیتی که پیام‌آور فرهنگ عقیده و جهاد برای نسل‌های آینده بود و رسالتش زنده‌نگهداشتن حماسۀ پیروزی انقلاب اسلامی. مربیان تربیتیْ رسولان انقلاب برای رساندن پیام آن به جامعۀ فرهنگی کشور و احیاکنندۀ اسلام ناب محمدی در دل نسل جدید بودند… «سلوی»؛ خاطرات شفاهی «سَلوا فلسفی» از معلمان پرورشی دهه شصت را روایت می‌کند.

نکتۀ مهم دربارۀ خانم فلسفی، فارغ از فعالیت‌های تربیتی، روایت جذاب زندگی ایشان و داستان مهاجرتشان از کربلا به اهواز و از اهواز به یزد است که هم‌زمان با سال‌های انقلاب و جنگ رقم خورده و به جذابیت این کتاب می‌افزاید. زندگی خانم سلوی فلسفی، دریچه‌ای نو و متفاوت از حیات زن تراز انقلاب اسلامی را به روی ما می‌گشاید. خانم فلسفی یک ابرقهرمان به دنیا نیامده و قرار نیست حیاتی خیالی و ماورایی داشته باشد؛ او زنی معمولی است، مثل بسیاری از بانوان سرزمین ایران، که در کورۀ زندگی آبدیده شده و در فراز و فرودهای انقلاب، راهش را پیدا کرده است…

📚بخشی از کتاب:
بعد از نوروز سال63 بود؛ یک روز تنها در دفتر مدرسه نشسته بودم که تلفن زنگ خورد؛ گوشی را برداشتم؛ صدایی مردانه از پشت خط گفت: «مدرسۀ 22بهمن؟»
گفتم: «بله، بفرمایید.»
ـخلق قهرمان ایران مدرسۀ شما را بمب‌گذاری کرده و مدرسه تا یک ساعت دیگر منفجر می‌شود.
ـچی؟ کی؟ کجا؟ الو… الو…